Lag og úts.: Daníel Þorsteinsson. Ljóð: Anna Dóra Gunnarsdóttir.

Haustið er unaðleg árstíð,
yndi það vekur mér.
Sólin á lofti lækkar þá,
litskrúðið fagurt líta má,
verða um munnana börnin blá
á berjum er gæða þau sér.

Dú rú lú dú ….

Mættur er Snæfinnur snjókarl,
snaggaralegur er hann.
Á magasleða Mangi fer
mikinn og allvel unir sér.
Sjá hann á skíðum það skondið er,
en skauta hann allvel kann.

Dú rú lú …

Nú má þess vænta að vetur
vorinu lúti skjótt.
Fuglarnir syngja´í sólinni,
sóley í túni hjá lambánni,
bærist þá gróður í golunni,
gullroðin birta um nótt.

Dú rú lú …

Oft er á sumrin til sveita
sælunnar tíðin góð.
Við kaupakonu á fjörur fer
fjósapiltur og kátur er.
Neðan í túnfæti tylla sér
og teyga þar kvöldsólarglóð.

Dú rú lú …