Lag: Sarah McLachlan Ljóð: Valgeir Skagfjörð

Það má svosem vera að vonin ein
hálf veikburða sofni í dá.
Finnst vera eitthvað sem íþyngir mér,
en svo erfitt í fjarlægð að sjá.
Það gilda má einu hvort ég áleiðis fer
eða staldra hér ögn við og bíð.
Þótt tómið og treginn mig teym‘ út á veginn,
ég veit ég hef alla tíð

verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein,
því ég er umvafin englum,
aldrei ein, aldrei ein.

Svo endalaus ótti við allt sem er
og alls staðar óvini að sjá.
Veðrin svo válynd og víðáttan grimm;
ég vil fría mig skelfingu frá.
Í tíma og rúmi töfraljóðin mín
og tilbrigðin hljóma svo blíð.
Líst ekk‘ að ljúga, mig langar að trúa
að ég hafi alla tíð 

verið umvarfin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein,
því ég er umvafin englum,
aldrei ein, aldrei ein.