Íslenskt þjóðlag. Ljóð: Halldór Laxness. Úts.: Bára Grímsdóttir

Ég skal vaka og vera góð
vininum mínum smáa,
meðan óttan rennur rjóð,
roðar kambinn bláa,
og Harpa syngur hörpuljóð
á hörpulaufið smáa.

Stundum var í vetur leið
veðrasamt á glugga.
Var ekki’ eins og væri’ um skeið
vofa’ í hverjum skugga?
Fáir vissu að vorið beið
og vorið kemur að hugga.

Sumir fóru fyrir jól,
– fluttust burt úr landi,
heillum snauðir heims um ból
hús þeir byggja á sandi.
Í útlöndum er ekkert skjól,
– eilífur stormbeljandi.

Þar er auðsýnt þurradramb
þeim sem út er borinn,
eingin sól rís yfir kamb
yfir döggvuð sporin.
Þar sést hvorki lítið lamb
né lambagras á vorin.

Þá er börnum betra hér
við bæjarlækinn smáa,
í túninu þar sem trippið er.
Tvævetluna gráa
skal ég góði gef þér
og gimbilinn hennar fráa.

Og ef þig dreymir ástin mín
Oslóborg og Róma,
vængjaðan hest sem hleypur og skín,
hleypur og skín með sóma,
eg skal gef þér uppá grín
alt með sykri og rjóma.

Eins og hún gaf þér íslenskt blóð,
ungi draumsnillíngur,
megi loks hin litla þjóð
leggja’ á hvarm þinn fíngur
á meðan Harpa hörpuljóð
á hörpulaufið sýngur.