Ljóð: Jakobína Sigurðardóttir. Lag: Hugi Guðmundsson

Ég horfi út um gluggann í heiðríkju dagsins,
og hjarta mitt tekur að slá
með örlitlum sting, því við eyru mér hvísla
með áleitni draumur og þrá:
„Æ, komdu, því úti er angan úr jörðu.
Nú yrkir hvert grænkandi strá.

Hvað skiptir það máli, þó matargerð seinki?
Hver mannsævi er hraðlifuð stund.
Og óbættar flíkur og óhreinir sokkar
eru þér hlekkir um mund.
Æ, gleymdu því, komdu og eigðu með okkur
og angandi vorinu fund.“

Ég sé hvernig vatnið og veröldin ljómar,
og vængjanna fagnandi þyt
ég heyri í lofti, en höfðar og eyjar
sér hreykja með gróandans lit.
Mig langar að slíta af mér hlekki og hlaupa
hlæjandi á sóldagsins vit.

Þá lít ég á glókoll minn ljúfan við svæfil.
Ég legg frá mér drauminn og hlæ.
Því hér er mitt verksvið, mín von og mín skylda.
Svo veröldin kasti ekki á glæ
draumunum hennar, skal hugur minn sættur
við heimskuleg störf – inni í bæ.