Lag: Tom Paxton. Ljóð: Jónas Friðrik

Bárur þér fleygja um bölsins haf
brotið hvert skip sem þér lífið gaf.
Uns eiturbylgjan við auðnaland
að endingu grefur þitt lík í sand.

Við áttum drauma um ást og trú
en eitthvað brast og þú reikar nú
um villustræti í voðans borg
það er verra en dauðinn og þyngra en sorg.

Og öll mín tár – til einskis þau í tómið renna,
mín ör og sár – til einskis svíða þau og brenna.
:,:En verst er þó að vita ei hverju er um að kenna:,:

Þú grætur oft en ég get svo fátt
ég gaf þér allt það var samt of smátt.
Eitrið þig bindur í báða skó
og blóð þitt hrópar – fær aldrei nóg.

Þeir hirða þig stundum og hringja í mig
og heimta að ég komi að sækja þig
þú ert örvita af kvölum og allt þitt þor
þín orka og líf fer í þessi spor.

Og öll mín tár….

Á sjúkrahús fórst og er send varst heim
þeir sögðu þig fríska, við trúðum þeim.
Þí hlóst og söngst, en þú hlærð ei meir,
það hryggir ei neitt eins og von sem deyr.

Bárur þér fleygja um bölsins haf
brotið hvert skip sem þér lífið gaf.
Uns eiturbylgjan við auðnaland
að endingu grefur þitt lík í sand.

Og öll mín tár….